De naam ‘Baragan’ kwam ik tegen toen een goede vriend mij wees op de autobiografie van de Nederlandse schrijver/reiziger/zwerver A. den Doolaard. Hier de eerste bladzijde uit dat boek, ‘Het leven van een landloper‘.
Het distelpluisje
Volgens de burgerlijke stand werd ik geboren op 7februari 1901, maar in werkelijkheid kwam ik ter wereld op 27 September 1928, de dag dat ik het distelpluisje volgde naar een horizon, die ik nog steeds niet heb bereikt.
Het leven van een landloper – A. den Doolaard
Op en herfstavond geraakte ik, zittend naast mijn open haardje, waarin ik turf, hout, kolen en afval door elkaar stookte, verdiept in de roman van een schrijver die nieuw voor mij was: de Roemeen Panait Istrati. Het book heette De Distels van Baragan.
Baragan is een steppe in Zuid-Roemenië, waar herders rondzwerven met hun kudden. Istrati beschrijft hoe met het komen van de herfst de distelpluisjes gaan waaien over de grote vlakte, begrensd door lage bergen. Dan worden de herders gegrepen door wat in het Roemeens dor heet, een onduldbaar verlangen, aards en hemels tegelijk; een heimwee, dat tegelijk sensueel is en metaphysisch; een hete begeerte naar de onbekende verte achter de heuvels, waarheen de distelpluisjes zwerven kunnen en de mens niet, omdat hij vastgehouden wordt door zijn kudde, zijn vrouw, zijn runderen; een smachten naar het losgerukt worden van het bekende; een haken naar onbestaanbare liefde en onbereikbare verten; een onlesbare dorst naar het absolute, het volmaakte.
Uit Het leven van een landloper, A. Den Doolaard, 1958
